Συνέντευξη με τον συντονιστή της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστα Αθανασίου

Πρό­τα­ση α­γώ­να ο ε­νιαίος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Τη συ­νέ­ντευ­ξη πή­ρε ο Θο­δω­ρής Μι­χό­που­λος.

Δυό­μι­σι μή­νες με­τά τις ε­κλο­γές φαί­νε­ται ό­τι τα νέα α­ντι­λαϊκά μέ­τρα έ­χουν α­πο­φα­σι­στεί. Αύ­ριο το πρωί ο Σα­μα­ράς συ­να­ντιέ­ται με την τρόι­κα, θα γί­νει η σύ­σκε­ψη των πο­λι­τι­κών αρ­χη­γών κ.λπ. Μέ­σα α­πό αυ­τές τις συ­να­ντή­σεις μπο­ρεί να προ­κύ­ψει μια δια­φο­ρε­τι­κή ε­ξέ­λι­ξη;

Αν υ­πάρ­ξει κά­ποια έκ­πλη­ξη, μό­νο αρ­νη­τι­κή μπο­ρεί να εί­ναι. Αυ­τό το μι­κρό διά­στη­μα δια­κυ­βέρ­νη­σης στά­θη­κε αρ­κε­τό για να κα­ταρ­ρεύ­σουν και οι ε­λά­χι­στες ψευ­δαι­σθή­σεις, που εν­δε­χο­μέ­νως μπο­ρεί να εί­χαν κά­ποιοι. Εί­ναι προ­φα­νές ό­τι η τρι­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι α­πο­φα­σι­σμέ­νη να ε­φαρ­μό­σει μέ­τρα που, α­θροι­στι­κά με ό­λα τα προ­η­γού­με­να, συ­νι­στούν μια ο­λο­κλη­ρω­τι­κή κα­τα­στρο­φή για την κοι­νω­νία. Η κυ­βέρ­νη­ση προ­χω­ρά ο­λοέ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο στο σχή­μα του κρά­τους έ­κτα­κτης α­νά­γκης. Γι αυ­τό βλέ­που­με να παίρ­νει δια­στά­σεις ο αυ­ταρ­χι­σμός, η κα­τα­στο­λή, αλ­λά και κοι­νο­βου­λευ­τι­κά πρα­ξι­κο­πή­μα­τα. Μέ­σα σε έ­να α­πό­γευ­μα, μπο­ρούν με μια πρά­ξη νο­μο­θε­τι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου, ό­πως έ­γι­νε προχ­θές, να κα­ταρ­γούν νό­μους και δια­τά­ξεις, ώ­στε να ε­πι­βάλ­λουν α­ντι­λαϊκές ε­πι­λο­γές.

Υπάρ­χει μια ά­πο­ψη που προέρ­χε­ται α­πό συ­νι­στώ­σες της κυ­βέρ­νη­σης που ρί­χνει ό­λες τις ευ­θύ­νες στην «πραγ­μα­τι­κό­τη­τα», για να δι­καιο­λο­γή­σουν την α­να­ντι­στοι­χία προ­ε­κλο­γι­κών υ­πο­σχέ­σεων και των μέ­τρων που έ­χουν α­πο­φα­σί­σει. Έχει κά­ποια βά­ση;

Το ε­πι­χεί­ρη­μα αυ­τό το α­κού­με χρό­νια. Το πρω­το­δια­τύ­πω­σε στο Κα­στε­λό­ρι­ζο ο Γιώρ­γος Πα­παν­δρέ­ου. Αυ­τό δεν εί­χε πει; «Δυ­στυ­χώς αυ­τή εί­ναι η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και δεν μπο­ρού­με να κά­νου­με δια­φο­ρε­τι­κά». Το ί­διο έρ­γο ε­πα­να­λή­φθη­κε πολ­λές φο­ρές α­πό τό­τε. Ωστό­σο, την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τη δια­μορ­φώ­νουν συ­γκε­κρι­μέ­νες πο­λι­τι­κές ε­πι­λο­γές, και αυ­τό συ­νέ­βη με το Μνη­μό­νιο.

Τις τε­λευ­ταίες η­μέ­ρες έ­χουν δει το φως της δη­μο­σιό­τη­τας δη­λώ­σεις α­πό την πλευ­ρά στε­λε­χών του ΠΑ­ΣΟΚ και της ΔΗ­ΜΑ­Ρ, που κρα­τούν κά­ποιες α­πο­στά­σεις α­πό την πο­λι­τι­κή Σα­μα­ρά. Ταυ­τό­χρο­να, α­πό τους ί­διους, έ­χου­με κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κές δη­λώ­σεις ό­τι δεν θα δη­μιουρ­γή­σουν πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα. Πι­στεύεις ό­τι η συ­νο­χή της κυ­βέρ­νη­σης εί­ναι δε­δο­μέ­νη;

Αν η κυ­βέρ­νη­ση θα πέ­σει ή ό­χι δεν θα ε­ξαρ­τη­θεί α­πό τα δύο κόμ­μα­τα, που θα συ­νε­χί­σουν να συ­μπλέ­ουν, ου­σια­στι­κά ά­κρι­τα, με τον με­γά­λο ε­ταί­ρο, αλ­λά α­πό την α­ντί­δρα­ση της κοι­νω­νίας. Οι κι­νη­το­ποιή­σεις στην Θεσ­σα­λο­νί­κη θα εί­ναι έ­να πρώ­το δείγ­μα.

Μπο­ρεί να α­πο­τε­λέ­σει στρο­φή η Θεσ­σα­λο­νί­κη;

Κα­νέ­να γε­γο­νός, ό­σο με­γά­λο και αν εί­ναι, δεν εί­ναι α­πο­κομ­μέ­νο α­πό ό­λα τα υ­πό­λοι­πα. Οι κι­νη­το­ποιή­σεις στην Θεσ­σα­λο­νί­κη, σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση, εί­ναι ση­μα­ντι­κές, για­τί, μην ξε­χνά­με ό­τι συν­δέ­ο­νται με τα μέ­τρα που θα α­να­κοι­νώ­σει η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά. Οι κι­νη­το­ποιή­σεις με α­φορ­μή τη ΔΕΘ δεν εί­ναι μια συ­ρι­ζι­κή υ­πό­θε­ση. Σε αυ­τές κι­νη­το­ποιή­θη­καν συν­δι­κά­τα, ορ­γα­νώ­σεις, φο­ρείς… Εμείς συμ­βάλ­λα­με και συμ­με­τεί­χα­με, ό­πως κά­νου­με κά­θε φο­ρά, σε­βό­με­νοι την αυ­το­νο­μία των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των. Αν η Θεσ­σα­λο­νί­κη θα εί­ναι το έ­ναυ­σμα για γε­νι­κευ­μέ­νη κι­νη­το­ποίη­ση της κοι­νω­νίας, θα το δού­με στην πο­ρεία.      

 Προ­η­γου­μέ­νως μί­λη­σες για α­να­ντι­στοι­χία λό­γων και έρ­γων. Υπάρ­χει θέ­μα δη­μο­κρα­τι­κής νο­μι­μο­ποίη­σης; Θέ­τει ζή­τη­μα ε­κλο­γών ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή εί­ναι πο­λύ νω­ρίς;

Αυ­τό που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θεω­ρεί πρω­τεύον εί­ναι να μην πε­ρά­σουν τα μέ­τρα, να α­να­τρα­πεί η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή. Και ξέ­ρου­με κα­λά ό­τι γι’ αυ­τό δεν φτά­νει η βού­λη­ση ε­νός πο­λι­τι­κού φο­ρέα. Όλα ε­ξαρ­τώ­νται α­πό τη βού­λη­ση της κοι­νω­νίας, α­πό την α­πό­φα­σή της να ση­κώ­σει κε­φά­λι, να α­ντι­στα­θεί. Σε αυ­τή την α­ντί­στα­ση και τους α­γώ­νες, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ θα εί­ναι διαρ­κώς πα­ρών.

Ναι, αλ­λά η αί­σθη­ση ο­ρι­σμέ­νων εί­ναι ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πε­ρισ­σό­τε­ρο πε­ρι­μέ­νει στη γω­νία, α­να­μέ­νο­ντας να πέ­σει η κυ­βέρ­νη­ση ως ώ­ρι­μο φρού­το, πα­ρά πρω­τα­γω­νι­στεί σε πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό ε­πί­πε­δο. Πώς το ε­ξη­γείς; Εί­ναι συ­νει­δη­τή ε­πι­λο­γή; Αδυ­να­μία; Εί­ναι κό­πω­ση α­πό τις ε­κλο­γές;

Η α­ντί­λη­ψη του ώ­ρι­μου φρού­του δεν εί­ναι α­πλώς λά­θος, εί­ναι πο­λι­τι­κά ε­πι­κίν­δυ­νη. Εί­ναι μια α­ντί­λη­ψη που ο­δη­γεί σε α­δρά­νεια και τε­λι­κά σε α­πο­δο­χή μιας κα­νο­νι­κό­τη­τας, η ο­ποία δεν μπο­ρεί να εί­ναι δι­κή μας, της δι­κής μας Αρι­στε­ράς. Κα­μιά κυ­βέρ­νη­ση, κα­μιά πο­λι­τι­κή δεν πέ­φτει σαν ώ­ρι­μο φρού­το. Χρειά­ζε­ται α­γώ­νας και ε­δώ εί­ναι το κα­θή­κον του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Να συμ­βά­λει στην ορ­γά­νω­ση των α­γώ­νων και των πολ­λα­πλών α­ντι­στά­σεων. Η κρι­τι­κή που μας α­σκή­θη­κε για το προ­η­γού­με­νο δί­μη­νο έ­χει, σε κά­ποιο βαθ­μό, βά­ση. Εί­ναι α­λή­θεια ό­τι δεν α­ντα­πο­κρι­θή­κα­με πά­ντα στις α­νά­γκες των πε­ρι­στά­σεων. Όμως, το μό­νο σί­γου­ρο εί­ναι ό­τι δεν ή­ταν συ­νει­δη­τή ε­πι­λο­γή. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με­τά τις ε­κλο­γές βού­τη­ξε σε πο­λύ με­γά­λους ω­κε­α­νούς. Βρέ­θη­κε μπρο­στά σε με­γά­λες προ­κλή­σεις. Από το να ορ­γα­νώ­σει την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή του δου­λειά σε ε­ντε­λώς νέα βά­ση, α­πό τη συ­ζή­τη­ση για την ε­νιαιο­ποίη­ση του πο­λι­τι­κού μας φο­ρέα και την υ­πο­δο­χή ε­νός νέ­ου κό­σμου που προ­σέγ­γι­σε τη ρι­ζο­σπα­στι­κή α­ρι­στε­ρά, έως τη συμ­με­το­χή στα κι­νή­μα­τα, στην κα­θη­με­ρι­νή του δρά­ση. Αντα­πο­κρι­θή­κα­με σε ό­λα αυ­τά; Να εί­μα­στε ει­λι­κρι­νείς: ό­χι πλή­ρως. Όχι στο βαθ­μό που χρειά­ζε­ται, που α­παι­τούν οι και­ροί, η ί­δια η κοι­νω­νία που μας πα­ρα­κο­λου­θεί και πε­ρι­μέ­νει πε­ρισ­σό­τε­ρα. Υπήρ­ξαν α­δυ­να­μίες και υ­στε­ρή­σεις. Πι­στεύω ό­τι η νέα πε­ρίο­δος, και ε­νό­ψει της συν­διά­σκε­ψης, θα εί­ναι δια­φο­ρε­τι­κή.

Μπο­ρεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να κρα­τή­σει δύο ή και πε­ρισ­σό­τε­ρα καρ­πού­ζια στην ί­δια μα­σχά­λη; Το λέω αυ­τό για­τί προ­χω­ρά­ει σε πα­νελ­λα­δι­κή συν­διά­σκε­ψη, που εί­ναι μια κα­τε­ξο­χήν ε­σω­τε­ρι­κή δια­δι­κα­σία, και την ί­δια στιγ­μή α­να­φέ­ρε­ται σε α­γώ­νες, α­ντι­στά­σεις, κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύης κ.λ.π.

Όχι για­τί δεν πρό­κει­ται για δύο καρ­πού­ζια. Δεν πρέ­πει να το βλέ­που­με έ­τσι και δεν το βλέ­που­με έ­τσι. Η πρό­τα­σή μας για τον ε­νιαίο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι πρό­τα­ση ε­ξω­στρε­φής, πρό­τα­ση α­γώ­να. Δεν κα­λού­με τον κό­σμο να κλει­στεί σε κά­ποιο γρα­φείο για να συ­ζη­τά­ει για τον ε­νιαίο φο­ρέα. Εί­ναι πρό­τα­ση συμ­με­το­χής στον κοι­νό α­γώ­να, αλ­λά και στη δια­μόρ­φω­ση μιας κοι­νής πο­λι­τι­κής. Δεν κα­λού­με τον κό­σμο να ε­νταχ­θεί στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να δυ­να­μώ­σου­με το χώ­ρο μας. Τον κα­λού­με σε μια τό­σο δύ­σκο­λη στιγ­μή για ό­λους και ό­λες μας, να δώ­σου­με μά­χες, να στα­μα­τή­σου­με την πο­ρεία προς την ο­λο­κλη­ρω­τι­κή κα­τα­στρο­φή και να βά­λου­με τα θε­μέ­λια για μια ε­ντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή κοι­νω­νία. Γι αυ­τό και η πρό­τα­σή μας για τον ε­νιαίο φο­ρέα δεν στη­ρί­ζε­ται σε έ­να ορ­γα­νω­τι­κό πλά­νο, αλ­λά σε έ­να πο­λι­τι­κό σχέ­διο ε­ξω­στρε­φούς και κι­νη­μα­τι­κής δρά­σης.

Υπάρ­χει η αί­σθη­ση ό­τι με­τε­κλο­γι­κά το κύ­ριο βά­ρος της δου­λειάς του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χει πε­ρά­σει στο κοι­νο­βού­λιο και έ­χει υ­πο­βαθ­μι­στεί το κόμ­μα. Ακό­μα και η πα­νελ­λα­δι­κή συν­διά­σκε­ψη φαί­νε­ται να εί­ναι μια τυ­πι­κή, σχε­δόν γρα­φειο­κρα­τι­κή δια­δι­κα­σία.

Δεν συμ­φω­νώ. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι ε­νιαίος, και η λει­τουρ­γία του ε­πί­σης. Όμως, οι «κα­νό­νες της δη­μο­σιό­τη­τας», που ξέ­ρε­τε ό­τι δεν τους κα­θο­ρί­ζου­με ε­μείς, εί­ναι αυ­τοί που πολ­λές φο­ρές κα­τα­γρά­φουν μια κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πρω­το­κα­θε­δρία. Αν οι κά­με­ρες εί­ναι στραμ­μέ­νες α­πο­κλει­στι­κά  στους βου­λευ­τές, δεν ση­μαί­νει ό­τι αυ­τή εί­ναι και η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ. Οι δια­δι­κα­σίες ε­ντός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ εί­ναι σα­φείς, και το ί­διο συμ­βαί­νει για τα α­πο­φα­σι­στι­κά όρ­γα­να του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ που πα­ρά­γουν την πο­λι­τι­κή του.

Μί­λη­σες για έ­να πο­λι­τι­κό σχέ­διο α­πό την πλευ­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ. Έχω την αί­σθη­ση, ό­μως, ό­τι η πο­λυ­γλωσ­σία που εμ­φα­νί­ζε­ται μπο­ρεί στην πο­ρεία να δη­μιουρ­γή­σει και άλ­λα.   

Νο­μί­ζω ό­τι δεν ι­σχύει. Δεν υ­πάρ­χουν δια­φο­ρε­τι­κά πο­λι­τι­κά σχέ­δια. Τι υ­πάρ­χει, για να μην σας α­δι­κώ. Εί­ναι α­λή­θεια πως ε­νίο­τε δια­τυ­πώ­νο­νται προ­σω­πι­κές α­πό­ψεις α­πό βου­λευ­τές και στε­λέ­χη, που θα έ­πρε­πε πρώ­τα να εί­χαν συ­ζη­τη­θεί με συλ­λο­γι­κό τρό­πο στα όρ­γα­να και στις δια­δι­κα­σίες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚ­Μ, α­πό μό­νος του, εί­ναι έ­να πο­λι­τι­κό σχέ­διο αρ­κε­τά δύ­σκο­λο και πρω­τό­τυ­πο. Εί­ναι, λοι­πόν, λο­γι­κό ως έ­να βαθ­μό να συ­να­ντά­με δια­φο­ρε­τι­κές ερ­μη­νείες, α­κό­μα και α­πό­ψεις. Δεν εί­ναι αρ­νη­τι­κό. Σε με­γά­λο βαθ­μό εί­ναι ο πλού­τος του. Θα πρέ­πει, ό­μως, να πε­ρι­φρου­ρή­σου­με ό­λοι μα­ζί την κοι­νή μας συλ­λο­γι­κό­τη­τα. Και αυ­τό πρέ­πει να γί­νει με πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση, προ­τάσ­σο­ντας τις α­ξίες της α­ρι­στε­ράς που εί­ναι η αλ­λη­λεγ­γύη, η συ­ντρο­φι­κό­τη­τα, η ει­λι­κρί­νεια στις σχέ­σεις μας… Μην ξε­χνά­τε ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ εί­ναι έ­νας πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας που συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει δυ­νά­μεις που προέρ­χο­νται α­πό τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και δια­χώ­ρι­σαν τη θέ­ση τους α­πό αυ­τήν κα­θώς ο­λο­κλη­ρώ­νο­νταν η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τάλ­λα­ξή της, έως μια με­γά­λη γκά­μα δυ­νά­μεων α­πό την α­ρι­στε­ρά. Εί­ναι δε­δο­μέ­νο, λοι­πόν, ό­τι θα υ­πάρ­χουν δια­φο­ρε­τι­κές α­πό­ψεις. Το ζή­τη­μα εί­ναι να τις συν­θέ­του­με δη­μιουρ­γι­κά, προω­θη­τι­κά, στο ε­νιαίο πο­λι­τι­κό σχέ­διο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ. Η σύ­γκλι­ση αυ­τών των δια­φο­ρε­τι­κών, ως προς την προέ­λευ­σή τους, δυ­νά­μεων, στη­ρί­ζε­ται στη ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποίη­ση ε­νός ση­μα­ντι­κού κομ­μα­τιού, το ο­ποίο συμ­με­τεί­χε στην ορ­γα­νω­μέ­νη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, ά­ρα και στην α­πο­δέ­σμευ­σή του α­πό αυ­τήν, και στη με­τα­τό­πι­σή του σε έ­να άλ­λο πο­λι­τι­κό α­ρι­στε­ρό α­ντα­γω­νι­στι­κό σχέ­διο. Αυ­τός εί­ναι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ. Ανοί­γε­ται, υ­πο­δέ­χε­ται άλ­λες δυ­νά­μεις, αλ­λά τις υ­πο­δέ­χε­ται σε αυ­τό που εί­ναι, στο έ­δα­φος και στην ορ­γά­νω­ση της α­ρι­στε­ράς. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ δεν κρύ­βει τι εί­ναι, δεν το αλ­λά­ζει, δεν με­τα­το­πί­ζε­ται για να κερ­δί­σει συ­ντη­ρη­τι­κούς ψη­φο­φό­ρους. Άλλω­στε, έ­φτα­σε στο 27% με τη ρι­ζο­σπα­στι­κή γραμ­μή, με τη με­τω­πι­κή σύ­γκρου­ση με το μνη­μό­νιο και τον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Συ­νε­πώς, στη βά­ση αυ­τής της α­ρι­στε­ρής ρι­ζο­σπα­στι­κής ταυ­τό­τη­τας δο­κι­μά­ζε­ται στην κοι­νω­νία, στη βά­ση αυ­τής της ταυ­τό­τη­τας στη­ρί­χτη­κε στις τε­λευ­ταίες ε­κλο­γές, στη βά­ση αυ­τής της ταυ­τό­τη­τας προ­σκα­λεί τον κό­σμο να ε­νταχ­θεί, να συ­σπει­ρω­θεί, να α­γω­νι­στεί.

Μή­πως, ό­μως, στο ό­νο­μα της α­νά­γκης να α­πευ­θυν­θεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στον κό­σμο που α­κο­λου­θού­σε το ΠΑ­ΣΟΚ τα προ­η­γού­με­να χρό­νια, υ­πο­βαθ­μί­ζει ή και α­κυ­ρώ­νει στοι­χεία της α­ρι­στε­ρής ρι­ζο­σπα­στι­κής του ταυ­τό­τη­τας;

Να υ­πεν­θυ­μί­σω την α­πό­φα­ση της προ­η­γού­με­νης πα­νελ­λα­δι­κής συν­διά­σκε­ψης, ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚ­Μ, στην πο­ρεία για την ε­νιαιο­ποίη­σή του, δεν ξε­κι­νά­ει α­πό μη­δε­νι­κή βά­ση, αλ­λά στη­ρί­ζε­ται στη δια­κή­ρυ­ξή του, στις προ­γραμ­μα­τι­κές του ε­πε­ξερ­γα­σίες, στα ταυ­το­τι­κά του στοι­χεία. Όλα αυ­τά εί­ναι η βά­ση και για τον ε­νιαίο φο­ρέα. Συ­νε­πώς, με βά­ση αυ­τές τις α­πο­φά­σεις πρέ­πει να προ­χω­ρή­σου­με.

Εί­ναι α­λή­θεια πως ί­σως υ­πάρ­χει μια α­γω­νία για το κε­νό των πο­λι­τι­κών συμ­μα­χιών. Αυ­τή τη στιγ­μή δεν υ­πάρ­χουν πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, που στην πο­ρεία θα μπο­ρέ­σουν να σχη­μα­τί­σουν στα­θε­ρή κυ­βέρ­νη­ση με σα­φή α­ρι­στε­ρό και ρι­ζο­σπα­στι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό. Η α­γω­νία της κά­λυ­ψης αυ­τού του κε­νού δεν πρέ­πει, ό­μως, να ο­δη­γή­σει σε λα­θε­μέ­νες πο­λι­τι­κές κι­νή­σεις μιας μο­νο­με­ρούς α­πεύ­θυν­σης σε συ­γκε­κρι­μέ­νο α­κρο­α­τή­ριο. Εμείς πρέ­πει με στα­θε­ρό τρό­πο να συ­νε­χί­σου­με το ει­λι­κρι­νές κά­λε­σμά μας στις άλ­λες δυ­νά­μεις της α­ρι­στε­ράς και της ρι­ζο­σπα­στι­κής οι­κο­λο­γίας. Κυ­ρίως να οι­κο­δο­μού­με στέ­ρεες σχέ­σεις με τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα, τη νε­ο­λαία, τα στρώ­μα­τα που πλήτ­το­νται α­πό την πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης.

Ανα­φέ­ρε­σαι σε κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα που πλήτ­το­νται α­πό την πο­λι­τι­κή του μνη­μο­νίου. Πό­σο πλα­τιά εί­ναι η α­πεύ­θυν­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το ρω­τώ για­τί εί­δα­με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να στη­ρί­ζει τους δι­κα­στές ή α­κό­μα να παίρ­νει μέ­ρος στη δια­δή­λω­ση των έν­στο­λων με πο­λυ­πλη­θή α­ντι­προ­σω­πεία της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής του ο­μά­δας.

Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι η έ­ντα­ση αυ­τών των μέ­τρων πλήτ­τουν πια και ο­μά­δες που, πα­ρα­δο­σια­κά και εκ του ρό­λου τους, ή­ταν πά­ντα στο πλευ­ρό ε­νός αυ­ταρ­χι­κού κρά­τους. Συ­νε­πώς, δεν α­πο­τε­λεί έκ­πλη­ξη ό­τι αυ­τές οι συ­γκε­κρι­μέ­νες ο­μά­δες α­ντι­δρούν σή­με­ρα. Κά­θε α­ντί­δρα­ση στην μνη­μο­νια­κή λαί­λα­πα, εί­ναι κα­λο­δε­χού­με­νη. Ωστό­σο, η α­ρι­στε­ρά πρέ­πει να θυ­μά­ται ό­τι ο α­γώ­νας μας δεν εί­ναι μό­νο α­ντι­μνη­μο­νια­κός, αλ­λά εί­ναι α­γώ­νας και κα­τά του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού, εί­ναι α­γώ­νας κα­τά του αυ­ταρ­χι­σμού, της κα­τα­στο­λής, εί­ναι α­γώ­νας για μια άλ­λη κοι­νω­νία. Οι ε­πι­ση­μάν­σεις αυ­τές, δια­μορ­φώ­νουν α­μέ­σως και το πλαί­σιο των πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών μας συμ­μα­χιών.                                         

Μή­πως έ­χει κυ­ριαρ­χή­σει το άγ­χος της δια­χεί­ρι­σης του 27%; Δεν εί­ναι λί­γο α­πό το 4% να γί­νε­σαι α­ξιω­μα­τι­κή α­ντι­πο­λί­τευ­ση…

Ναι, φέρ­νει εκ των πραγ­μά­των στη συ­ζή­τη­ση την α­ντί­λη­ψη του πο­λι­τι­κού ρε­α­λι­σμού, την α­πο­δο­χή κα­νό­νων που στο πα­ρελ­θόν ί­σως να μην τους έ­παιρ­νες καν υ­πό­ψη σου. Εντού­τοις, ε­μείς πρέ­πει να κι­νη­θού­με σε μια λο­γι­κή που να κα­το­χυ­ρώ­νει στη συ­νεί­δη­ση του κό­σμου τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ ως μια δύ­να­μη ε­ντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή, μια δύ­να­μη που κα­μία σχέ­ση με τις υ­πό­λοι­πες, που κο­μί­ζει κά­τι πραγ­μα­τι­κά και ρι­ζι­κά νέο. Ότι η πο­λι­τι­κή, εί­τε στο κί­νη­μα εί­τε στους θε­σμούς, μπο­ρεί να γί­νει με δια­φο­ρε­τι­κό τρό­πο. Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ ο­φεί­λει α­κό­μα και μέ­σα στο θε­σμι­κό πε­δίο της πο­λι­τι­κής να α­φή­νει το δια­φο­ρε­τι­κό α­πο­τύ­πω­μά του.

Πηγή: Εποχή