ΣΤΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ VILLA AMALIAS
Μανώλης Ισιγώνης – ΣΥΡΙΖΑ Πάρου Αθήνα, 31/12/20102.
Σάββατο 29 Δεκέμβρη, μετά από πολλά χρόνια, βρέθηκα στην Αθήνα σε περίοδο κινητοποιήσεων. Πήγα λοιπόν στη συγκέντρωση – πορεία συμπαράστασης για τους Συντρόφους της Villa Amalias. Το θεώρησα σαν καθήκον προς αυτούς που, εδώ και χρόνια, κατάφεραν να στήσουν έναν αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο, και να αντέξουν στις πιέσεις και την κρατική αυθαιρεσία και κύρια να πολεμήσουν στη πράξη την κρατική, και όχι μόνο, καταστολή και τρομοκρατία.
Βρέθηκα μαζί με πάνω από χίλιους νεολαίους, που αψηφώντας τη συνεχή βροχή, μαζεύτηκαν για να διαδηλώσουν για τα αυτονόητα, ενάντια στην κυβερνητική τρομοκρατία και τους εκφραστές της. Βρέθηκα ανάμεσα στους νεολαίους συντρόφους με τα μαύρα, ανάμεσα σε εκατοντάδες χαμογελαστούς νέους ανθρώπους, με καθάρια πρόσωπα, που παρ’ όλες τις γιορτές, αψήφησαν τον καιρό, και οργάνωσαν μια, για τα παραπάνω δεδομένα, καλή και επιτυχημένη Πορεία.
Βρέθηκα σε μία πορεία που δεν υπήρχαν πανό των Οργανώσεων και των Κομμάτων που συμμετείχαν, αλλά μονάχα των Συλλογικοτήτων, μαζί με μερικές μαυροκόκκινες σημαίες, και το πιο εντυπωσιακό μπροστά σε μια σφιχτή περιφρούρηση, που έκοβε κάθε διάθεση για παρατράγουδα.
Ένιωσα πραγματικά υπερήφανος, στα 61 μου χρόνια, για τη συμμετοχή μου μαζί τους και ταυτόχρονα απογοητευμένος, για την απουσία αυτών που θα έπρεπε να ήταν εκεί, και που για άλλους λόγους, επιδεικτικά απείχαν.
Πού ήταν οι σύντροφοι της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, των Νέων της ΑΚΟΑ και της ΚΟΕ, του Αριστερού Ρεύματος κλπ Συνιστωσών; (η παρουσία αντιπροσωπίας της ΔΕΑ δεν αλλάζει τη γενική εικόνα). Βέβαια μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι είχαν πολύ δουλειά για να οργανώσουν το Πρωτοχρονιάτικο Party τους και γι’ αυτό δεν πρόκαναν… Η δημοσίευση μόνο των φωτογραφιών από την Πορεία στο left.gr, η παντελής έλλειψη έστω και κάποιου σχόλιου στο iskra.gr, στην Αυγή και στην Εποχή, δεν μπορούν να καλυφθούν από το πραγματικά πολύ καλό άρθρο του Στέλιου Ελληνιάδη στο Δόμο της Αριστεράς. Παρεμπιπτόντως όλοι οι Παραπάνω ας διαβάσουν τον Ελληνιάδη, θα τους φανεί πολύ χρήσιμο.
Φαίνεται ότι ξεχάσαμε, παρασυρμένοι από τα «νέα κοινοβουλευτικά μας καθήκοντα και προτεραιότητες» ότι η ανάκαμψη της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ξεκίνησε όταν αυτή αντιλήφθηκε, ότι το μέλλον και η κατοχύρωση της βρίσκονταν μέσα στα κινήματα (Άρθρο 16, Forum, εξέγερση 2008, κλπ), και όχι έξω από αυτά.
Φαίνεται ότι ξεχάσαμε ότι σήμερα, που η Φασιστικοποίηση της Δημόσιας Ζωής τρέχει παράλληλα με την Μνημονιακή καταστροφή των Λαϊκών και όχι μόνον στρωμάτων, είναι περισσότερο από ποτέ, πολιτικό καθήκον, η συμμετοχή σε τέτοιου είδους κινητοποιήσεις, γιατί έτσι μόνο υπάρχει δυνατότητα για μια Αριστερή Συμμαχία Αντίστασης στα παρόντα και τα μελλούμενα. Αυτή η Συμμαχία προς τα Αριστερά (και δεν αναφέρομαι στο ΚΚΕ) πρέπει να είναι ο βασικός άξονας της δράσης κάθε Ριζοσπαστικού Κόμματος που διεκδικεί την Εξουσία, και όχι διευρύνσεις προς τα Δεξιά, που σίγουρα αλλοιώνουν τον πολιτικό σου προσδιορισμό, (σαν αυτή του νεκροθάφτη του εργατικού κινήματος Ραφτόπουλου, που είχαν κάποιοι τη φαεινή να τον βάλλουν να μιλήσει και στη Συνδιάσκεψη).
Πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να σταματήσει να αλληθωρίζει προς μια κυρίως κατεύθυνση, αυτή του κοινοβουλευτικού αγώνα, και να προσανατολίσει το σημαντικότερο τμήμα των δυνάμεων του, στην ανάπτυξη σχέσεων με την Άλλη Αριστερά, στους δρόμους, τις πλατείες, στα πολιτικά κινήματα συμπαράστασης, στις κάθε μορφής Κινήσεις Αλληλεγγύης, μέσα στο Λαό και όχι με συμμαχίες έξω από αυτόν.
Σας θυμίζω ένα ωραίο προχτεσινό Σύνθημα :
Ελάτε με τα ΜΑΤ, ελάτε με τους ΔΙΑΣ,
ποτέ σας δεν θα πάρετε, τη Βίλα Αμαλίας.
Ο δρόμος είναι τραχύς και δύσκολος, από εμάς εξαρτάται το πώς θα τον διαβούμε, και πόσα από αυτά που λέμε θα κάνουμε πράξη….